ΕΚΠΛΗΞΗ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΡΑΒΗΓΜΕΝΗ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΜΥΡΙΝΑΣ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ, ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΔΑΝΑΗΣ ΠΙΠΕΡΙΔΟΥ, ΦΙΛΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΝΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΣΤΕΙΛΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΛΥΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΩ.
Η ΕΠΙΜΑΧΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΔΑΝΑΗΣ:
ΗΤΑΝ 7 Η ΩΡΑ, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΤΟΥ 2015, ΑΝΕΒΑΙΝΑΜΕ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΜΥΡΙΝΑΣ ΤΗΣ ΛΗΜΝΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ. ΔΕΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΚΑΤΙ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΟ ΟΥΤΕ ΕΠΕΣΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΜΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΟΝΑΧΩΝ ΕΚΕΙ ΓΥΡΩ. ΑΝΤΙΚΡΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΜΥΡΙΝΑΣ ΑΠΛΩΝΟΤΑΝ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΟ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ. ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΘΕΑΜΑ, ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΟΤΑΝ ΕΛΕΓΞΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΣΕ ΜΙΑ, ΤΡΕΙΣ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΕΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ (ΜΑΛΛΟΝ) ΜΟΝΑΧΩΝ ΑΝ ΚΡΙΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ, ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΙΧΑΝ ΞΕΠΗΔΗΣΕΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΜΕΡΟΣ, ΝΑ ΑΤΕΝΙΖΟΥΝ ΤΗ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ ΤΟΥ ΑΘΩ. ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΛΑΜΨΗ ΠΟΥ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΣΑΝ ΝΑ ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕΙ ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ, ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ. ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΔΩΣΩ ΕΞΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΘΩΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΤΡΑΒΟΥΣΑΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΑ ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ(ΟΠΩΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΘΕΩΡΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΑΤΑΚΑΛΟΚΑΙΡΟ). ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΕΡΘΕΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΟΤΙ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ, ΟΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΕΙΣ ΜΟΝΑΧΟΙ ΚΑΙ Η ΛΑΜΨΗ, ΚΑΤΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΜΕ ΕΝΑ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΜΕ ΕΜΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΔΕΙΞΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΣΧΕΣΗ.
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ ΠΑΡΑΠΕΜΠΟΥΝ ΛΟΓΩ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑΣ(ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ ΑΙΩΝΩΣ ΘΑ ΛΕΓΑΜΕ ΚΑΙ ΑΚΥΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ) ΣΕ ΜΟΝΑΧΟΥΣ, ΕΙΤΕ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥΣ. ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΠΡΟΚΑΛΕΙ Η ΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑΝΕ 'ΕΙΚΟΝΑ ΒΓΑΛΜΕΝΗ ΣΑΝ ΑΠΟ ΒΙΒΛΙΟ' ΝΑ ΑΤΕΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ ΤΟΥ ΑΘΩ, Η ΑΡΧΟΝΤΙΚΗ ΚΟΡΜΟΣΤΑΣΙΑ, Η ΜΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΑΛΛΩΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΩΝ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ ΤΟΥΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΑΝΤΙΛΗΠΤΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΟΥΣ ΠΑΡΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟΥΣ.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΙΓΟΥΡΕΣ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ΤΟ ΜΟΝΟ ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΟ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΡΧΙΚΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΕΝΑ ''ΦΑΣΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ'' ΝΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΜΥΡΙΝΑΣ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΚΡΥ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ ΤΟΥ ΑΘΩ.
ΑΠΟΦΗ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ ΤΗΣ ΜΥΡΙΝΑΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ
Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές το Κάστρο της Μύρινας χτίστηκε επί Βυζαντίου από τον Ανδρόνικο Α’ Κομνηνό, το 1186, πάνω στα ερείπια αρχαίου πελασγικού τείχους. Πήρε τη σημερινή του μορφή λίγα χρόνια αργότερα από τον Ενετό Μεγάλο Δούκα της Λήμνου Φιλόκαλο Ναβιγκαγιόζο, ανάμεσα στο 1207 και το 1214. Έμεινε στα χέρια των Ενετών μέχρι που παραδόθηκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία περί το 1480. Έως τότε, συνήθιζαν να το αποκαλούν και Παλαιόκαστρο, σε αντίθεση με τα νεότερα κάστρα του Μούδρου και του Κότσινα. Οι Τούρκοι το ενίσχυσαν περαιτέρω, καθώς εγκαταστάθηκαν μέσα στα τείχη του, έχτισαν τζαμί, δεξαμενές, πυριτιδαποθήκη και το εφοδίασαν με 150 κανόνια.
Το Κάστρο της Μυρίνας προστατευόταν και από βαθιά τάφρο στα ανατολικά, που πλέον όμως έχει εξαφανιστεί. Διατηρούνται όμως ως σήμερα οι «ζεματίστρες» ή «καταχύστρες», στα κενά των επάλξεων περιμετρικά του κάστρου, ένα από τα ισχυρότερα όπλα των πολιορκημένων έναντι του πολιορκητή. Πρόκειται για πέτρινες κοιλότητες, που γέμιζαν με καυτό λάδι, λιωμένο μολύβι ή ακόμα και βραστό νερό ώστε να περιχύνουν μ’ αυτό από ψηλά τους αντιπάλους.
Τον Οκτώβριο του 1912, με την απελευθέρωση της Λήμνου, ο ελληνικός στρατός συνέλαβε την τουρκική φρουρά του Κάστρου της Μύρινας και ελευθέρωσε την πόλη, βάζοντάς το ταυτόχρονα στις σελίδες της ιστορίας.
ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΩΝ ΑΟΡΑΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΣ.
Η παράδοση χάνεται στα βάθη των αιώνων. Παρ’ όλα αυτά, διατηρείται αμείωτα ζωντανή: δώδεκα αόρατοι καλόγεροι κατοικούν στην κορυφή του Άθω, μερικές φορές εμφανίζονται για λίγο και χάνονται ξανά στην «ανυπαρξία» τους. Δώδεκα παράξενοι άγιοι, που προκαλούν τη σκέψη και τη φαντασία μας. Πόσο μυθικοί και πόσο πραγματικοί άραγε είναι;
Στο Άγιον Όρος υπάρχει μια παλαιά και άγραφη παράδοση που λέει ότι κοντά στην κορφή του Αθωνα χειμώνα-καλοκαίρι ζουν, τρεφόμενοι από την ευχή, δώδεκα μοναχοί αόραται. Όταν ένας απ’ αυτούς κοιμηθεί, άλλος τον αντικαθιστά. Και η δωδεκάδα μένει πάντοτε… ακεραία, χωρίς να της λείπει κανείς. Λέγεται ότι κάποιοι τους είδαν και αμέσως τους έχασαν. Κάποιοι άλλοι τους είδαν και χάθηκαν μαζί τους. Ένας νέος υποτακτικός είδε έναν απ’ αυτούς. Διηγήθηκε στον γέροντά του το γεγονός και ο γέροντας του είπε «έπρεπε να τον ακολουθήσεις».
Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης Προηγούμενος της Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους
Μαρτυρία επίσημη δεν υπάρχει για τους περιβόητους -κατά τα άλλα- δώδεκα αόρατους μοναχούς του Αγίου Όρους. Στο εύλογο και λογικό ερώτημα: θρύλος ή πραγματικότητα; δεν υπάρχει «λογική» απάντηση.
Η μόνη απάντηση έρχεται αβίαστα και φυσικά από τον π. Βασίλειο, στο παραπάνω παλαιότερο κείμενο του, λίγο πιο κάτω: «Το γεγονός είναι ότι η πραγματικότης στο Όρος είναι Θρύλος». Δεν είναι άλλωστε λίγοι οι επισκέπτες του Άθω που, ενώ ξεκίνησαν για βόλτα αναψυχής ή διερευνητική εκδρομή στο βουνό αυτό της Χαλκιδικής, στο τέλος έφτασαν να αναρωτιούνται αν ήταν πραγματικότητα όλο εκείνο που έζησαν κατά την παραμονή τους στο Άγιο Όρος.
Σε τέτοιον τόπο λοιπόν, που γεννά αισθήσεις και εμπειρίες απρόσμενες, ακόμη και στους πιο «υλιστές»επισκέπτες του, τίποτε δεν θα μπορούσε να είναι πραγματικά α-φύσικο, πολλά όμως μπορούν να είναι «ονειρικά φυσικά».
ΜΥΣΤΙΚΑ ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ…
Είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να ξετυλίξει κάποιος το νήμα αυτής της αγιορείτικης παράδοσης και να βρει την αρχή του. Πριν από λίγο καιρό, παρέα πολύ καλών φίλων μου επισκέφτηκε διάφορες μονές του Αγίου Όρους, όπου, μεταξύ πολλών άλλων ερωτημάτων, έθεταν στους μοναχούς -αλλά και σε τακτικούς χρόνιους επισκέπτες- το ερώτημα, τι γνωρίζουν για τους δώδεκα αόρατους.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί, λαϊκοί και μοναχοί, που γέλασαν ή και σάρκασαν με την ερώτηση. «Μα είναι δυνατόν να ασχολείστε με τέτοια πράγματα;», «Μα πιστεύετε ακόμη σε τέτοια παραμύθια;», ήταν κάποιες από τις απαντήσεις που έλαβαν. Αυτό όμως που κυρίως εισέπραξαν από την πλειονότητα όσων ρώτησαν, ήταν καταρχήν η κρυψίνοια και η επιφυλακτικότητα. Κανείς δεν είχε διάθεση να μιλήσει, όσοι γνώριζαν κάτι δεν μπορούσαν να το πουν, επειδή «τους το είχαν μυστικά εμπιστευτεί», όπως έλεγαν.
Τα μόνα «στοιχεία» που συνέλεξαν ήταν ότι η «ομάδα» των δώδεκα αόρατων αποτελεί πραγματικότητα μακραίωνη, η οποία παρέμενε απόλυτα μυστική για πάρα πολλές δεκαετίες. Πριν από μερικά χρόνια όμως (κανένας δεν ξέρει πόσα χρόνια), η ύπαρξη αυτών διέρρευσε από τον πνευματικό πατέρα ενός από αυτούς τους δώδεκα, ο οποίος καλοπροαίρετα μίλησε κάπου για την ύπαρξη τους.
Είναι αξιοσημείωτο ότι κανένας δεν θέλησε να αναφέρει το όνομα του εν λόγω πνευματικού, ενώ όλοι όσοι είπαν τα παραπάνω, γνώριζαν το όνομα του. Τόνιζαν μάλιστα ότι από τότε που διέρρευσε αυτή η πληροφορία, πολλά έχουν λεχθεί, αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία άλλη αξιόπιστη μαρτυρία από πρώτο χέρι.
Κατά γενική πεποίθηση, οι δώδεκα ζούνε κυρίως στην κορυφή του Άθω, πολλές φορές όμως μπορεί κάποιος να τους δει (αν έχει αντίστοιχο χάρισμα), σε οποιοδήποτε μέρος του Αγίου Όρους. Έχουν ξεπεράσει τις ανάγκες της φύσης, γι’ αυτό δεν χρειάζονται τροφή, αλλά τρέφονται επαρκώς με την ευχή του Ιησού (πρόκειται για το γνωστό Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με).
Είναι εύλογο βέβαια αυτή η αναφορά να γεννά υποψίες και δυσπιστίες, αφού έρχεται σε κατακόρυφη αντίθεση με την ανθρώπινη λογική μας. Πρόκειται ίσως για την πραγματικά δυσεύρετη στην εποχή μας εμπειρία των «χωμάτινων» ανθρώπων, ανθρώπων σαν εμάς, να ζουν μέσα στην άχρονη και άκτιστη αλήθεια του Αγίου Πνεύματος. Πρόκειται για βίωμα που δεν μπορεί να μεταδοθεί με λόγια, ούτε φυσικά να αποδειχθεί με μαθηματική -ή οποια- δήποτε άλλη- λογική.
Πολλοί επισκέπτες του Αθω, αλλά και πολλοί καλόγεροι αναφέρουν ότι σε περιπλανήσεις τους στο βουνό ή κατά τη διάρκεια της μοναχικής προσευχής τους, είχαν την έντονη, διαρκή και βέβαιη αίσθηση της παρουσίας κάποιου κοντά τους, ενώ δεν φαινόταν κανείς.
Ξαφνικά εμφανίστηκε κάποιος «από το πουθενά», άλλοι αναφέρουν ότι τούς μίλησε και άλλοι ότι ήταν αμίλητος, κι ότι όπως ξαφνικά εμφανίστηκε, το ίδιο απρόσμενα εξαφανίστηκε.
Πρωτάκουσα γι’ αυτούς πριν από λίγα χρόνια από έναν φίλο μου που ονομάζεται Τρύφωνας – όνομα όχι ιδιαίτερα συνηθισμένο, το αναφέρω επειδή έχει κάποια σημασία στην εμπειρία που μου μετέφερε.
Είχε επισκεφτεί τότε για πρώτη φορά το Αγιο Όρος (κατά τα επόμενα χρόνια έγινε τακτικός επισκέπτης του) με διάθεση καλοπροαίρετη, αλλά ιδιαίτερα δύσπιστη, θεωρώντας τον εαυτό του «άθεο σκεπτικιστή», όπως έλεγε. Φιλοξενήθηκε σε κάποιο παραλιακό μοναστήρι, συγκεκριμένα στη Μονή του Οσίου Γρηγορίου.
Νωρίς το απόγευμα, την πρώτη μέρα της άφιξης του, βγήκε για να περπατήσει στη μεγάλη παραλία. Απολάμβανε τη γαλήνη του τοπίου, χωρίς σκέψεις, όταν ξαφνικά βλέπει κάποιον να τρέχει με απίστευτη ταχύτητα, όπως μου είπε, προς το μέρος του και να κουνά τα χέρια του, σαν για να τραβήξει την προσοχή του. Δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι εκείνη την ώρα σ’ εκείνο το σημείο.
Πλησιάζοντας, ακούει να του φωνάζει με λαχτάρα: «Τρύφωνα… Τρύφωνα… είδα τον Θεό, μίλησα μαζί Του! Μεγάλη μέρα σήμερα…». Όταν έφτασε κοντά του σταμάτησε, τον κοίταξε στα μάτια και με άπλετο χαμόγελο τούείπε λαχανιασμένος απ’ το πολύ τρέξιμο: «Είμαι πολύ χαρούμενος σήμερα, Τρύφωνα, γι’ αυτό τρέχω…».
Ήταν μισόγυμνος κι έμοιαζε με τρελό. Ξαφνιασμένος ο φίλος μου και πριν καν προλάβει να τον ρωτήσει, τουλάχιστον, πού ήξερε το όνομα του, ο «τρελός καλόγερος» εξαφανίστηκε. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ένταση των ματιών του που έλαμπαν από ευτυχία», μου είπε αργότερα ο Τρύφωνας.
Όταν διηγήθηκε την εμπειρία του στους καλόγερους του μοναστηριού που τον φιλοξενούσε, ομόφωνα όλοι τού είπαν ότι πρόκειται σίγουρα για έναν από τους δώδεκα αόρατους… Από τότε μέχρι σήμερα δεν είδε ξανά κανέναν στα πολυάριθμα ταξίδια του σε διάφορες περιοχές του Αθω.
ΔΩΔΕΚΑ ΑΟΡΑΤΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ
Πολύ συχνά, οι μυστηριώδεις αυτοί «αόρατοι» ή «ανύπαρκτοι» (με την έννοια του ακραία ταπεινού) καλόγεροι χαρακτηρίζονται ως «φύλακες». Ο χαρακτηρισμός αυτός μάλιστα, παίρνει πολλές φορές σπουδαιότητα μεγαλύτερη από την ιδιότητα τους ως «αόρατοι».
Τι είναι αλήθεια αυτό που φυλάνε; Πάλι δεν θα βρούμε μία και μόνη απάντηση στο ερώτημα, αλλά διάφορες, όχι κατ’ ανάγκη ετερόκλητες μεταξύ τους, απαντήσεις. Ο π. Βασίλειος ο Ιβηρίτης αναφέρει ότι «φυλάνε»,«κρατούν» τη ζωή την ίδια στο Αγιο Όρος και αποτελούν ευλογία για όλον τον κόσμο.
Κάποιοι άλλοι τούς χαρακτηρίζουν ως φύλακες της ΟρΘοδοξίας και του Ελληνισμού. Υπάρχει μάλιστα διαδεδομένη -μεταξύ αυτών που πιστεύουν στην ύπαρξη τους- η άποψη ότι συγκεντρώνονται και οι δώδεκα σε κάποιο μέρος της κορυφής του Αθω (κάθε φορά σε διαφορετικό σημείο, αλλά πάντα στην κορυφή), όποτε προκύπτει στην κοινωνία κάποιο εθνικό ή πίστεως θέμα-πρόβλημα.
Πώς γίνεται η συνεννόηση μεταξύ τους για τον τόπο και χρόνο της συνάντησης; Όπως ίσως ήδη καταλάβατε, αυτή γίνεται με κάποιον τρόπο που εμείς μπορούμε να αντιληφθούμε ως «τηλεπαθητικό». Δώδεκα άνθρωποι που κατάφεραν να ξεπεράσουν τη φύση σε κάθε απαίτηση της και να πνευματοποιηθούν κατ’ ουσίαν, δεν είναι δυνατό παρά να επικοινωνούν μεταξύ τους επαρκώς, πνευματικά και μόνο.
Υπάρχει έντονη μεταξύ των μοναχών η πίστη ότι οι δώδεκα αόρατοι «συγκάτοικοι» τους προσπαθούν να περιφρουρούν από απειλές και να φυλάττουν ιδιαίτερα αυτό που ονομάζουμε «Ελληνισμό», ό,τι κι αν σημαίνει στις συνειδήσεις μας.
Για το λόγο αυτόν μάλιστα πιστεύεται ότι αποτελούν τη φυσική συνέχεια του αρχαιοελληνικού δωδεκάθεου, επιπλέον και για το λόγο της σύμπτωσης του αριθμού τους. Παρενθετικά δεν μπορώ να μην αναφέρω πως για άλλη μια φορά γίνεται αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι Αγιορείτες (και συνεπώς η ορθόδοξη παράδοση της οποίας είναι φορείς) δεν απορρίπτουν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, αλλά συνδέονται σε φυσική συνέχεια μαζί του και το αφομοιώνουν μετουσιώνοντας το σε νέα πραγματικότητα.
ΑΕΙΚΙΝΗΤΗ ΣΤΑΣΗ;
Άνθρωποι που έγιναν εν ζωή αύρες, άνθρωποι που πραγματοποιούν την ύψιστη δράση στην κατάσταση της ησυχίας, άνθρωποι που δεν προσεύχονται πια, αλλά έγιναν οι ίδιοι προσευχή, άνθρωποι που κατάφεραντέτοια ύψη ταπείνωσης, ώστε πέρασαν στην ανυπαρξία πριν να πεθάνουν.
Και μέσα από την «ανυπαρξία» τους μπορούν να παρέχουν σε όσους τους γνωρίσουν, όλα όσα δεν μπόρεσε κανένας σημαντικός ή ασήμαντος κοσμικός να τους παράσχει. Σημαντικότερο απ’ όλα: η πνοή της ελευθερίας. Δεν διδάσκουν με λόγια κανένα δόγμα ή αρχή πίστης, αλλά εμπνέουν με την ύπαρξη τους και μεταδίδουν την απίστευτη δύναμη τους απέναντι σε κάθε δουλική αναγκαιότητα.
Η ευλογία τους διαχέεται σε σημείο που να αποτελεί δύναμη συνεκτική της κτίσεως. Η ανωτερότητά τους απέναντι σε κάθε ανάγκη και η γενναιότητα της αγάπης τους που τίποτε δεν αποζητά, παραμένουν για μας καταστάσεις ύπαρξης ανερμήνευτες. Λένε πως κάθε σύναξη τους συνοδεύεται μοιραία από λαμπρότατο φως στο σημείο της συνάντησης. Δεν αποκλείεται αυτοί οι ίδιοι να είναι το φως, υπάρξεις σωματικές, φωτεινές και άσαρκες.
Παραμύθι; Υπερβολή; Ψέμα υποκινούμενο από σκοταδιστές για χειραγώγηση των αφελών; Ίσως… Ίσως κι όχι… Αυτές οι ερωτήσεις μοιάζουν με το μεγάλο ερώτημα: «Υπάρχει Θεός»; Πώς να απαντηθεί με ναι ή όχι και πώς να αποδειχθεί η όποια απάντηση;
Αξίζει νομίζω να σας πω αυτά που μου ανέφερε ο Θανάσης, φίλος αγιογράφος που επισκέπτεται κατά καιρούς το μοναστήρι της «Μικράς Αγίας Άννας», για λόγους κυρίως επαγγελματικούς.
Το μοναστήρι βρίσκεται σε μεγάλο ύψος και η θέα που μπορεί κάποιος να απολαύσει από εκεί είναι, όπως λένε, μοναδική. Πριν από έναν περίπου μήνα ο Θανάσης ξαναβρέθηκε εκεί και το βράδυ, όπως συνήθιζε, βγήκε με το φακό του για περίπατο. «Είχε κρύο και υπέροχη διαφάνεια», μου είπε. Δεν είχε ύπνο και αφέθηκε να περιπλανηθεί μέσα στη νύχτα, ώσπου έφτασε στα Κατουνάκια. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που έκανε ανάλογες νυχτερινές βόλτες στο Αγιο Όρος.
Ξαφνικά άκουσε, πολύ κοντά του, έντονο θόρυβο μέσα από τα δέντρα και τους ψηλούς θάμνους.Τρόμαξε, έστρεψε το φακό του προς το μέρος απ’ όπου ερχόταν ο θόρυβος κι ενστικτωδώς έσκυψε για να πιάσει κάποιο ξύλο ή πέτρα ή οποιοδήποτε «όργανο άμυνας» για τον κίνδυνο που τον απειλούσε.
Προς στιγμή νόμισε ότι ήταν κάποιο μεγάλο ζώο. Ακουσε για δεύτερη φορά, πιο δυνατό τον ήχο. Με το φακό του σταθερά στραμμένο προς τα εκεί και αρκετά τρομαγμένος, είδε ξαφνικά μπροστά του μια ψιλόλιγνη, φωτεινή σιλουέτα, έναν άντρα γυμνό και πολύ αδύνατο με γενειάδα που έφτανε μέχρι τα γόνατά του.
Η λαμπερή ύπαρξη τού χαμογέλασε ήρεμα, έκανε μπροστά του μετάνοια κι εξαφανίστηκε χωρίς να πει τίποτα, αφήνοντας θεϊκή γαλήνη στο χώρο και τον Θανάση να κοιτά ακίνητος και ξαφνιασμένος μέσα στο τσουχτερό κρύο.
«Απ’ το χαμόγελο του θαρρείς ξεχυνόταν όλου του κόσμου η αγάπη», μου είπε όταν επέστρεψε. «Δεν είπε τίποτα, μου έδωσε όμως τόση δύναμη όση δεν θα μου έδιναν όλες οι φιλολογίες μαζεμένες…», έλεγε συνεπαρμένος.
ΠΗΓΕΣ:
ΔΑΝΑΗ ΠΙΠΕΡΙΔΟΥ
Μ. Σταματίδου – Τα Μυστικά των Ελλήνων 2005
Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 1997
http://www.kastra.eu/castlegr.php?kastro=myrinahttps://greece.terrabook.com/lemnos/el/page/kastro-murinashttp://www.vimaorthodoxias.gr/agio-oros-athos/agzooi/item/45775-%CE%BF%CE%B9-12-%CE%B1%CF%8C%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%B1%CF%87%CE%BF%CE%AF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%82