Λεμουρία, η χαμένη ήπειρος






Επιμέλεια: Νίκος Σολωμός για την Ομάδα Ορφέας 

Η θεωρίες περί χαμένων και άγνωστων κόσμων, που η ύπαρξή τους χάνεται στα βάθη των αιώνων, στην σφαίρα της φαντασίας, στις καρδιές των ανθρώπων μέσα από θρύλους και μύθους που σφυρηλατούνται όλους αυτούς τους αιώνες είναι ένα θέμα που σαγηνεύει σίγουρα.
Αν όμως ρωτήσεις σχεδόν οποιονδήποτε να ονομάσει έναν χαμένο κόσμο, το πιθανότερο είναι ότι θα σου πει για την Ατλαντίδα. Ναι κοινώς αποδεκτό, ότι η Ατλαντίδα πάντα ήταν το "φαβορί" στην κατηγορία αυτή. Λίγο ο Πλάτωνας, λίγο η ποπ κουλτούρα πολύ αργότερα, λίγο τα κόμικς, μουσική, ταινίες και video games η εικόνα της "χαμένης ηπείρου" στην μορφή της Ατλαντίδας παγιώθηκε για τα καλά! Είναι όμως η μόνη εξαφανισμένη ήπειρος; 

Αν όπως είπαμε πιο πάνω, η Ατλαντίδα είναι το φαβορί, μια άλλη ήπειρος λιγότερο γνωστή, στο ευρύ κοινό (μιας και οι πιο ψαγμένοι σίγουρα την γνωρίζουν) η Λεμούρια είναι το "outsider" στην κατηγορία "βυθισμένη ήπειρος από τον Χ ή Ψ παράγοντα"! 

Ο βιολόγος Ερνστ Χέκελ (1834 - 1919), ο γεωλόγος Μελχιόρ Νόιμαϊρ (Melchior Neumayr) και άλλοι είχαν διατυπώσει την υπόθεση ότι παλαιότερα ένα μέρος ξηράς μεταξύ Νότιας Αφρικής και Ινδίας θα ένωνε τις δύο αυτές ηπείρους. Η θεωρία αυτή εξηγούσε την διάδοση των Λεμούριων, οι οποίοι ζούσαν μόνο στην Ινδία και την Μαδαγασκάρη. Nαι οι Λεμούριοι, τα γνωστά γλυκήτατα και συμπαθέστατα ζωάκια που είναι τόσο δημοφιλή στο Αττικό Πάρκο, εκτός ότι θεωρούνται ως η πιο αρχέγονη οικογένεια θηλαστικών και ανήκουν στην κατηγορία των προπιθήκων, είχαν αποτελέσει και εναν μεγάλο γρίφο όσον αφορά την καταγωγή τους και τον τόπο διαμονής τους. Το όνομα, της το έδωσε μετέπειτα το 1864 ο γεωλόγος Φίλιπ Σκλάτερ (1829 - 1913). Ο ίδιος είχε προβληματιστεί από την ύπαρξη απολιθωμάτων λεμούριων στην Μαδαγασκάρη και στην Ινδία τα οποία όμως βρισκόταν αποκλειστικά στα δύο μέρη και όχι στα βάθη της Αφρικής και Ανατολής! Έτσι υπέθεσε, ότι προφανώς οι Λεμούριοι αφού δεν μπορούσαν να πετάξουν ή να κολυμπήσουν τέτοιες αποστάσεις, πρέπει ανάμεσα στην Μαδαγασκάρη και στην Ινδία να υπήρχε ένα τεράστιο κομματι ξηράς που να επέτρεπε την μετακίνηση των φίλων μας Λεμούριων. Η θεωρία του Σκλάτερ έγινε δεκτή από την επιστημονική κοινότητα εκείνης της εποχής επειδή εξηγούσε με πειστικό τρόπο πως οι λεμούριοι μετανάστευσαν στην αρχαιότητα από τη Μαδαγασκάρη προς στην Ινδία και αντίστροφα. Ωστόσο, όταν διατυπώθηκε η σύγχρονη θεωρία για την κίνηση των ηπείρων και των τεκτονικών πλακών, η θεωρία του Σκλάτερ για μία βυθισμένη ήπειρο θεωρήθηκε πλέον αβάσιμη και απαρχαιωμένη. Όμως η ιδέα της χαμένης αυτής ηπείρου δεν έφυγε ποτέ από το προσκήνιο και κάποιοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η Λεμουρία υπήρξε πράγματι στο παρελθόν. 


Κάποιοι από αυτούς που υποστηρίζουν τη θεωρία της χαμένης ηπείρου είναι οι εθνικιστές των Ταμίλ και την ονομάζουν Κούμαρι Καντάμ. 

O όρος αυτός πρωτοεμφανίστηκε στα αρχαία κείμενα Κάντα Πούραναμ τον 15ο αιώνα αλλά Ιστορίες για μια χαμένη ήπειρο στον Ινδικό ωκεανό έχουν καταγραφεί σε παλαιότερα λογοτεχνικά κείμενα των Ταμίλ. Σύμφωνα με αυτές τις ιστορίες, υπήρχε τμήμα γης που κυβερνούσαν οι βασιλείς των Παντιγιάν, το οποίο χάθηκε κάτω από τη θάλασσα. Όταν οι διάφορες σχετικές αφηγήσεις έφτασαν στην Ινδία, η Λεμουρία ταυτίστηκε με το Κούμαρι Καντάμ. Η ιστορία του Κούμαρι Καντάμ περιγράφει πως οι βασιλείς της περιοχής κυβερνούσαν ολόκληρη την ινδική ήπειρο και ότι ο πολιτισμός των Ταμίλ είναι ο παλαιότερος πολιτισμός σε ολόκληρο τον κόσμο. Όταν το Κούμαρι Καντάμ βυθίστηκε, τότε οι άνθρωποι σκόρπισαν και εξαπλώθηκαν παντού, δημιουργώντας διάφορους πολιτισμούς. Γι’ αυτό και ισχυρίζονται πως αυτή η χαμένη ήπειρος αποτελούσε την κοιτίδα ολόκληρου του ανθρώπινου πολιτισμού. Άραγε θα μπορούσε να ευσταθεί η ιστορία αυτή; Ας δούμε κάποιες επιβεβαιωμένες επιστημονικές έρευνες. Σύμφωνα με τους ερευνητές στο Ινστιτούτο Ωκεανογραφίας της Ινδίας, η στάθμη της θάλασσας ήταν χαμηλότερη από 100 μέτρα πριν απο 14.500 χρόνια και κάτω από 60 μέτρα περίπου 10.000 χρόνια πριν.




Οπότε λοιπόν είναι πολύ πιθανόν στο απώτερο παρελθόν να υπήρξε ένα κομμάτι γης που λειτουργούσε ως φυσική γέφυρα ανάμεσα στην Ινδία και την Σρι Λάνκα. Η άνοδος της θερμοκρασίας ξεκίνησε πριν 12.000 χρόνια, ανεβάζοντας τη στάθμη της θάλασσας και προκαλώντας περιοδικές πλημμύρες. Αυτό, πιθανόν να προκάλεσε την βύθιση προϊστορικών αποικιών που βρίσκονταν στις χαμηλές παράκτιες περιοχές της Ινδίας και της Σρι Λάνκα. Τέτοιες ιστορίες για τα καταστροφικά γεγονότα μεταφέρθηκαν προφορικά από γενιά σε γενιά και τελικά καταγράφηκαν ως η ιστορία του Κούμαρι Καντάμ. Κάποια στοιχεία υπέρ του Κούμαρι Καντάμ είναι και η γέφυρα του Αντάμ ή και γέφυρα του Ράμα όπως αλλιώς λέγεται (Ο Ράμα είναι σημαντικός θεός στην Ινδουιστική μυθολογία) Πρόκειται για μια αλυσίδα από κομμάτια ασβεστόλιθου, άμμου, λάσπης και μικρών βότσαλων που βρίσκεται στα Στενά Παλκ και εκτείνεται 18 μίλια από την ηπειρωτική χώρα της Ινδίας στη Σρι Λάνκα. 


Προσωπικά δεν θεωρώ ότι η φυσική γέφυρα αυτή θα μπορούσε να είναι από μόνη της η θρυλική Λεμούρια, αλλά περισσότερο αποτελούσε ένα κομμάτι της, αν δεχτούμε ότι η ήπειρος αυτή υπήρξε στoν Ινδικό Ωκεανό. Μάλιστα πολλοί θεωρούν ότι ακόμα και η Αυστραλία μέρος να αποτελούσε μέρος της ή να βρισκόταν τέλος πάντων πάρα πολύ κοντά της! 

Αυτό το λέω γιατί υπάρχει και "ανταγωνιστής Ωκεανός" που διεκδικεί την Λεμούρια και αυτός είναι ο Ειρηνικός! Η αλήθεια είναι ότι η τοποθεσία της Λεμούριας έχει να κάνει με τις πηγές που ακολουθεί κάποιος καθώς και με την γνώμη των εκάστοτε ερευνητών που ασχολήθηκαν στο παρελθόν, όμως η ιδέα της ύπαρξης της στον ωκεανό του Ειρηνικού είναι πολύ ισχυρή και αποδεκτή από πάρα πολλούς. 

Ο Αύγουστος Λε Πλονζόν (Augustus le Plongeon, 1826 - 1908) πρώτος έκανε αναφορά για την χαμένη αυτή ήπειρο μέσω των ερευνών του για τον πολιτισμό των Μάγιας και εν αντιθέσει με τους Ερνστ Χέκελ, Φίλιπ Σκλάτερ αλλά και όσους θεωρούσαν ότι η θέση της Λεμούριας ήταν στον Ινδικό Ωκεανό, ο Λε Πλονζόν (φωτογράφος, ερασιτέχνης αρχαιολόγος, αντικέρ και συγγραφέας) μέσω των ερευνών που έκανε για τους Μάγια πίστευε στην ύπαρξη μίας ηπείρου στον Ειρηνικό Ωκεανό με το όνομα "Μου" (Λεμούρια;) Tα πράγματα εδώ μπλέκονται λιγάκι μιας και αφενός το όνομα Μου σαφώς θα μπορούσε να προέρχεται από το Λεμούρια, αφετέρου δε αυτό που προβληματίζει είναι η υποτιθέμενη τοποθεσία τους. Η Λεμούρια όπως αναφέρθηκε στα έργα των Χέκερ, Σκλάτερ και άλλων ερευνητών αλλά καθώς και στην παράδοση των Ταμίλ την θέλει να βρισκόταν στον Ινδικό Ωκεανό και ίσως κάποιο τμήμα της και στον Ειρηνικό ενώ η Μου, τουλάχιστον όπως την είχε στο μυαλό του ο Λε Πλονζόν, βρισκόταν στον Ειρηνικό Ωκεανό και ίσως να "έπιανε" και λίγο από Ατλαντικό.




Ο Λε Πλονζόν ο οποίος σε έρευνες που διεξήγαγε για τους Μάγια του Γιουκατάν, ανήγγειλε ότι είχε μεταφράσει τις αρχαίες γραφές των Μάγια οι οποίες σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του έδειχναν ότι οι Μάγια του Γιουκατάν ήταν ο πιο αρχαίος πολιτισμός της Ατλαντίδος και της Αιγύπτου και έλεγαν επιπρόσθετα την ιστορία μιας ακόμα γηραιάς ηπείρου της Μου (Mu), της οποίας οι επιζώντες ίδρυσαν τον πολιτισμό των Μάγια. Μάλιστα ανακάλυψε στον τάφο της Βασίλισσας Μου των Μάγια (αυθόρμητα κάνουμε τον συσχετισμό του ονόματός της με αυτό της ηπείρου) ένα κόσμημα από πράσινο νεφρίτη, το οποίο ονόμασε «Το Φυλαχτό της Βασίλισσας Μου». Το λεγόμενο πετράδι όμως δεν υπάρχει στην Λατινική Αμερική οπότε ο Λε Πλονζόν υπέθεσε ότι προήλθε από κάποια χαμένη χώρα. Πάντως αργότερα οι μελετητές των αρχαίων γραφών των Μάγια υποστηρίζουν ότι οι μεταφράσεις του le Plongeon βασίστηκαν περισσότερο στη ζωηρή φαντασία του. Αν η Μου είναι διαφορετική ήπειρος από την Λεμούρια δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε μιας και η θεωρία για την Μου αλλά και τον συσχετισμό της με τους λαούς της κεντρικής αλλά και νότιας Αμερικής είναι περισσότερο υποθέσεις του Λε Πλονζόν παρά τόσο τεκμηριωμένες επιστημονικές έρευνες όπως πολλοί πιστεύουν. 

Πάνω στον δρόμο του Λε Πλονζόν συνέχισε με παρόμοιο μοτίβο και ο Αμερικανός Τζέημς Τσέρτσγουορντ (James Churchward, 1851 - 1936) o οποίος ήταν συγγραφέας μυστηρίων, εφευρέτης, μηχανικός και ψαράς. O ίδιος έγραψε μία σειρά βιβλίων πάνω στην Λεμούρια που είχαν ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση της δεκαετίες 1920 και 1930. Ισχυριζόταν ότι κατείχε στοιχεία που αποδείκνυαν την ύπαρξη κατά το παρελθόν μιας χαμένης ηπείρου, της Μου, η οποία βρισκόταν στον Ειρηνικό Ωκεανό με επίκεντρο νότια του Ισημερινού, ενώ είχε μήκος 6.000 μίλια από την Ανατολή ως την Δύση και 3.000 μίλια από τον Βορρά προς τον Νότο, είχε 64.000.000 κατοίκους και ο πολιτισμός τους άνθισε 50.000 χρόνια πριν. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι κατάφερε να διαβάσει μια αρχαία νεκρή γλώσσα γραμμένη σε λίθινες πλάκες στην Ινδία, τις οποίες είχε δείξει εμπιστευτικά ένας Ινδός ιερέας. Κατά τον Τσέρτσουορντ σ’ αυτήν τη πανέμορφη ήπειρο ζούσε ένας λαός υψηλότατου πολιτισμού ο οποίος άνθησε πριν 50.000 χρόνια αλλά στη συνέχεια φοβεροί σεισμοί αφάνισαν την ήπειρο που βυθίστηκε πριν 12.000 χρόνια μέσα σε μια λαίλαπα φωτιάς και νερού. Ο ίδιος υποθέτει ότι οι κάτοικοι της Λεμούριας αποίκησαν όλο τον πλανήτη μετά την καταστροφή της και ήταν η δημιουργοί όλων των μεγάλων πολιτισμών που ακολούθησαν, ενώ αποικία θεωρείται ακόμα και η ίδια η Ατλαντίδα (τελικά τό έχει η μοίρα των Λεμουριανών να μην στεριώνουν σε ήπειρο, αν αναλογιστούμε και την ανάλογη κατάληξη της Ατλαντίδας!) 

Ο ίδιος ο Τσέρτσγουορντ μέσα στα βιβλία του δινει πραγματικά ζωηρές περιγραφες και υποστήριζε ότι τα στοιχεία τα βρήκε σε διάφορα σημεία ανά τον κόσμο, όπως στην Ινδία, Μεξικό, σ' ένα αρχαίο βιβλίο των Μάγια στο Γιουκατάν, στο ιστορικό αρχείο της Λάσα στο Θιβέτ, στην πυραμίδα Ξοχικάλο του Μεξικού, στη Μπούρμα της Καμπότζης, σε ευρήματα του νησιού του Πάσχα, αλλά κι άλλων νησιών του Ειρηνικού, σε ευρήματα στην Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία, στην Αιγυπτιακή Βίβλο των Νεκρών. Απ΄ όλες τις πηγές που υποτίθεται ότι είχε βρει ατα λεγόμενα στοιχεία, δεν είχε αφήσει απ' έξω και τους αρχαίους 'Ελληνες, ο ίδιος μάλιστα δήλωσε ότι είχε βρει στοιχεία στα έργα του Πλάτωνα, Τίμαιο και Κριτία! 


Σίγουρα πολλοί θεωρούν τις θεωρίες του Τσέρτσγουορντ ότι ήταν εμπλουτισμένες και με φανταστικά στοιχεία, ίσως λόγω και της όλης αγάπης και λαχτάρας που έκρυβε μέσα του ο συγγραφέας για την αρχαία ήπειρο αυτή. Από την άλλη μπορεί να επιρρεαστηκε στον τρόπο έρευνας και γραφής και από τον Λε Πλονζόν, που μάλιστα τον είχε συναντήσει και αυτόν και την γυναίκα του, κάπου την δεκαετία του 1890 και μας δίνει την πληροφορία αυτή η βιογραφία του Τσερτσγουορντ ( My Friend Churchey and His Sunken Continent). Πάντως ο ίδιος αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και αναφοράς και από άλλους συγγραφείς ενώ επηρέασε σίγουρα και την μετέπειτα ποπ κουλτούρα. Ο μεγάλος συγγραφέας του τρόμου, Howard Philips Lovecraft (1890 - 1937) αναφέρει τον Τσέρτσγουορντ στα έργα του Through the Gates of the Silver Key και στην μικρή ιστορία Out of the aeons (που είχε γράψει με την συγγραφέα Hazel Heald). Μάλιστα στα έργα του Λάβκραφτ αναφέρεται ότι ο ένας εκ των Μεγάλων Παλαιών, ο Κθούλου βρίσκεται σε κατάσταση στάσης κάπου στα βάθη του Ειρηνικού, στην βυθισμένη πόλη Ρ΄Λυε (κοιμάται και ονειρεύεται όπως περιγράφει ο συγγραφέας) και οι Αβυσσαίοι, οι ιχθυόμορφοι ακόλουθοί του καθώς και οι ανθρώπινες αιρέσεις που τον ακολουθούν περιμένουν την αφύπνισή του όταν τα αστέρια βρεθούν και πάλι στην κατάλληλη θέση. Μάλιστα τελευταία, αλλα και παλιότερα, ερευνητικά σκάφη ηχογράφησαν περίεργους ήχους στον Ειρηνικό Ωκεανό που μοιάζουν να προέρχονται από ζωντανό πλάσμα, αλλά κανένα από αυτά που γνωρίζουμε! Το ηχητικό ντοκουμέντο υπάρχει και στο Youtube. Άλλη επίσης αναφορά στον Τσέρτσγουορντ και στην χαμένη Μου βρίσκουμε και στην νουβέλα του Philip K. Dick, Confessions of a crap artist. 

Η γνωστή μυστικίστρια Γέλενα Μπλαβάσκυ, κατά την δεκαετία του 1880, ισχυρίστηκε ότι είχε μελετήσει ένα αρχαίο κείμενο παλαιότερο ακόμα και της Ατλαντίδος, με την ονομασία Book of Dzyan. Η Γιελένα Μπλαβάτσκυ πίστευε ότι η Λεμούρια κατοικήθηκε από την 3η Ριζική Φυλή τα ανθρωπότητας. Μετά την καταστροφή της Λεμούριας οι κάτοικοί της διέφυγαν στην ήπειρο της Ατλαντίδας όπου εκεί εξελίχθηκαν στην 4η ριζική φυλή ενώ μετά την βύθισή της διασκορπίστηκαν σε όλον τον πλανήτη και αποτέλεσαν τους γενάρχες των επόμενων πολιτισμών. 

Τελικά μπορούμε να απαντήσουμε αν όντως υπήρχε η Μου, ή αποτελούσε μία φιλοσοφική / ιδεολογική λίθο ως βάση για ένα υπόδειγμα ιδανικού τρόπου ζωής, όπου υποτίθεται ακολουθούσαν οι κάτοικοί της όντας σε πλήρη αρμονία με την φύση; Κάτι τέτοιο άλλωστε ισχυρίζονται και οι πιο σκεπτικιστές όσον αφορά τις αναφορές του Πλάτωνα για την Ατλαντίδα. 

Πάντως στην υποβρύχια περιοχή της Ιαπωνίας στο Yonagumi, τα αινιγματικά πετρογλυφικά στο μεγάλο νησί της Χαβάης, οι περιβόητες κεφαλές στο νησί του Πάσχα καθώς και σε άλλες περιοχές που υπαρχουν μυστήρια μεγαλιθικά μνημεία μαρτυρούν την ύπάρξη κάποιου πανάρχαιου πολιτισμού που χάθηκε. Ακόμα και μέχρι την Νότια και Λατινική Αμερική, στις περιοχές των Ίνκας, Μάγιας και Αζτέκους βλέπουμε παρόμοιες τεχνοτροπίες σε κατασκευές, μνημεία και τεχνουργήματα όχι μόνο μεταξύ τους αλλά λαι συγκριτικά με ευρήματα στην Πολυνησία και Νησί του Πάσχα. (Μάλιστα το Ελληνικό στοιχείο είναι και εκεί υπερβολικά έντονο, αλλά αυτό θα το αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο). Πολλοί θεωρούν ότι το νησί του Πάσχα ήταν μέρος της Λεμούριας. Οι εκατοντάδες της κολοσσιαίων αγαλμάτων και της γραπτής γλώσσας δείχνουν έναν προηγμένο πολιτισμό. Οι μύθοι του Πάσχα μιλούν για τη Hiva που βυθίστηκε κάτω από τα κύματα και οι άνθρωποι της τράπηκαν σε φυγή. Οι κάτοικοι της Σαμόα αποκαλούν μια παρόμοια θέση Μπουλουτού. Οι Μαοροί της Νέας Ζηλανδίας μιλούν ακόμα για το ότι είχαν φτάσει εκεί πριν από πολύ καιρό από ένα βυθισμένο νησί αποκαλούμενο Χαβαϊκί σε μια απέραντη ορεινή ξηρά στην άλλη πλευρά του Ωκεανού. Ψάχνοντας κάποιος βλέπει όλο και περισσότερες αναφορές σε παραδόσεις λαών του απέραντου Ειρηνικού σε μία χαμένη ήπειρο που καταστράφηκε και ο λαός της είχε δημιουργήσει έναν πολύ ανεπτυγμένο πολιτισμό. 

Εν κατακλείδι σαφώς οι ενδείξεις και οι θεωρίες είναι πραγματικά πάρα πολλές και για το πόσο ευσταθούν ή όχι αυτό είναι κάτι που επαφίεται στον εκάστοτε ενδιαφερόμενο και στο οπτικό πρίσμα που διαθέτει και χρησιμοποιεί. Άλλωστε οι χαμένες ήπειροι και μυστικές τοποθεσίες και κόσμοι γενικότερα ήταν πάντα κάτι που γοήτευαν την ανθρωπότητα από τα σπάργανά της κιόλας. 

πηγές: