Οι μυστικοί νεραιδότοποι του κέντρου των Αθηνών

Ο λόφος Φιλοπάππου, ή λόφος Μουσών, ή λόφος Σέγγιο, είναι λόφος της Αθήνας που βρίσκεται απέναντι, νοτιοδυτικά, από την Ακρόπολη. Συνδέεται με τους παρακείμενους λόφους του Αστεροσκοπείου (λόφος Νυμφών) και της Πνύκας. Στην κορυφή του υπάρχει το μνημείο Φιλοπάππου που έστησε ο ύπατος Φιλοπάππος κατά την Ρωμαϊκή περίοδο και έδωσε το όνομά του στον λόφο.
Γύρω από τον λόφο Φιλοπάππου βρίσκεται η ομώνυμη συνοικία καθώς και οι συνοικίες Κουκάκι, Πετράλωνα και Ακρόπολη. Στην νότια πλευρά του λόφου υπάρχει επίσης το θέατρο Δόρα Στράτου.

Η παλαιότερη ονομασία "λόφος Σέγγιο" χρονολογείται από την εποχή της Φραγκοκρατίας που διατηρήθηκε μέχρι τις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Η ετυμολογία της ονομασίας αυτής προφανώς προέρχεται από την ιταλική λέξη "σένιο", (segno = σινιάλο, σήμα), ίσως επειδή επί φραγκοκρατίας υπήρχε στη νότια προβολή της κορυφής του λόφου είδος σηματογραφικού σταθμού που λάμβανε και μετέδιδε σήματα και πληροφορίες με άλλους πύργους παρατηρητήρια, κατά μήκος ακτών και νήσων του Σαρωνικού, που αφορούσαν κυρίως εμφάνιση στόλων ή πειρατικών πλοίων.

Το 2002 στα πλαίσια της Ενοποίησης Αρχαιολογικών Xώρων Αθήνας ξεκίνησε μια προσπάθεια ο λόφος του Φιλοπάππου να περιφραχθεί, να είναι επισκέψιμος με ωράριο και στα σχέδια ήταν και η ένταξη του στο ενιαίο εισιτήριο των χώρων της ενοποίησης.

Στη δυτική πλευρά του λόφου του Φιλοπάππου υπάρχει μία λαξευτή στο βράχο κατασκευή, πιθανών τριώροφη στην αρχαιότητα, με τρία υποσκαφα δωμάτια στο βράχο. Κατά γενική ομολογία είναι άγνωστη η χρήση των δωματίων αυτών στους αρχαιολόγους. όμως συμφωνά με τους αρχαίους περιηγητές (Παυσανίας) και την λαϊκή παράδοση Θέλουν τον Σωκράτη να είχε κρατηθεί εκεί δεσμώτης πριν την εκτέλεση του. Κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και την εισβολή των Γερμανών η κατασκευή καλύφθηκε με μπετόν και χρησιμοποιήθηκε ως κρυπτή για τις αρχαιότητες της ακρόπολης και του εθνικού αρχαιολογικού μουσείου. Σήμερα, αν και κλειδωμένη με τρεις βαριές σιδερένιες πόρτες, μπορεί να την επισκεφθεί κάποιος ανεβαίνοντας δυτικά προς το λόφο του Φιλοπάππου από Θησείο. Στα νεοτέρα χρονιά σε αυτό το σημείο λατρευόταν οι καλοκυράδες νύμφες από κοπέλες που έψελναν στίχους από τους ορφικούς ύμνους προσπαθώντας να ανακαλύψουν το όνομα του μελλοντικού συζύγου τους. Επίσης, πολλές πληροφορίες μας έρχονται και από τον λαογράφο Νικόλαο πολίτη που αναφέρει ''πάντα συμφωνά με τους θρύλους της εποχής'' τη φυλακή του Σωκράτη ως τόπο κατοικίας των ξωτικών, νεράιδων και των δαιμόνων.

Με το όνομα Μνημείο Φιλοπάππου φέρεται το έναντι και ΝΔ. της Ακρόπολης της Αθήνας, επί του ομώνυμου σήμερα, λόφου Μουσών, (στην αρχαιότητα), μνημείο του Φιλοπάππου, εγγονού του Αντίοχου Δ΄ του Επιφανούς, τελευταίου Βασιλέως της Κομμαγηνής στη Συρία, που είχε ανακηρυχθεί Ύπατος της Αθήνας (90 - 100 μ.Χ.), καθώς επίσης και «Αθηναίος πολίτης». Από τις τέσσερις πλευρές του Μαυσωλείου αυτού σώζεται σήμερα μόνο η βορειοανατολική, στην εξωτερική πλευρά της οποίας φέρεται φιλοτεχνημένη ανάγλυφα μια από τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του Φιλοπάππου, που ενταφιάσθηκε σ΄ αυτό, και που ήταν η ανακήρυξή του ως Ρωμαίος Ύπατος στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. Πάνω δε από την ανάγλυφη αυτή παράσταση που παρουσιάζει τον Φιλόπαππο σε τέθριππο άρμα με ακολουθία ραβδούχων είχαν τοποθετηθεί σε ισάριθμες κόγχες τρεις ανδριάντες. Ο κεντρικός ανδριάντας παρουσιάζει τον Φιλόπαππο καθήμενο να θαυμάζει την έναντι Ακρόπολη, που ακριβώς πίσω του ήταν ο νεκρικός θάλαμος με την σαρκοφάγο. Δεξιά του κενρώου ανδριάντα ήταν ο ανδριάντας του παππού του Φιλόπαππου, του Αντίοχου Δ΄ του τελευταίου Βασιλέως της Κομμαγηνής, και αριστερά ο ανδριάντας του ιδρυτή της Βασιλικής δυναστείας των Σελευκιδών, στη Συρία, δηλαδή του Σέλευκου Α' του Νικάτωρα από τον οποίο και καταγόταν η βασιλική δυναστεία της Κομμαγηνής.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ Ο ΛΟΦΟΣ ΦΙΛΟΠΑΠΠΟΥ (ΛΟΦΟΙ ΠΝΥΚΑΣ, ΜΟΥΣΩΝ, ΝΥΜΦΩΝ) ΣΧΕΤΙΖΟΤΑΝ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΙΔΩΝ ΤΕΛΕΤΩΝ ΜΑΓΕΙΑΣ. ΑΠΟ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΕΧΡΙ ΣΑΤΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΤΕΛΕΤΕΣ.

Σε ένα κλωνάρι ελιάς βρήκαμε τυχαία ένα παράξενο ομοίωμα σε σχήμα κούκλας, ξύλινο και βαμμένο.

ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΣΠΗΛΑΙΩΜΑ ΣΤΟ ΛΟΦΟ ΦΙΛΟΠΑΠΠΟΥ. ΙΣΩΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΘΟΛΩΤΟ ΤΑΦΟ Ή ΦΥΣΙΚΟ ΣΠΗΛΑΙΩΜΑ.

ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑΜΕ(!). ΙΣΩΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ, ΕΥΡΕΘΗ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΩΜΑ.

Ο πέτρινος κύκλος λειτουργεί ως " μαγικός κύκλος " για προστασία του χώρου αλλά και του ίδιου , λειτουργεί ως ο κύκλος προστασίας αλατιού. Σημάδι τελετουργιών θρησκευτικού χαρακτήρα.

Ανάμεσα στους σημαντικότερους αρχαίους λόφους της Αθήνας, βρισκεται και αυτος της Πνύκας. Ο λόφος της Πνύκας κατά την αρχαιότητα ήταν η περιοχή στην οποία συγκαλούνταν η Εκκλησία του Δήμου, δηλαδή η Συνέλευση των Αθηναίων στην αρχαία Αθήνα από τον 6ο αιώνα π.Χ. έως τα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ. Βρίσκεται έναντι και Δυτικά της Ακρόπολης , μεταξύ των ακραίων υψωμάτων, του λόφου των Νυμφών ( βόρεια) και λόφου Μουσών ή αλλιώς Φιλοπάππου ( νότια). Στο αρχαίο βήμα αυτού του ιερού χώρου αγόρευσαν σημαντικοί πολιτικοί, ρήτορες και στρατιωτικοί, μεταξύ των οποίων ήταν ο Θεμιστοκλής, ο Περικλής, ο Δημοσθένης, ο Αισχίνης, κ.ά.. Ο αρχαιολογικός χώρος της Πνύκας κατά την αρχαιότητα αποτελούσε έναν σπουδαίο ιερό χώρο που ήταν αφιερωμένος στον Δια ( πατέρα ανδρών τε θεών) που θεωρούνταν μέγας προστάτης του αθηναϊκού πολιτεύματος. Για τον σκοπό αυτό υπήρχε και ο μεγάλος "Βωμός του Αγοραίου Διος". Επίσης ο ίδιος χώρος ήταν αφιερωμένος στον Δία τον Ύψιστον με απόδοση χαρακτήρα Θεού θεραπευτή, όπως αποδεικνύουν και οι λαξευμένες κόγχες, καθώς και άλλα λαξεύματα στο φυσικό βράχο, και η αναφορά: "Ιερό Διός Υψίστου". Από το τέλος του 4ου αιώνα ο χώρος παρέμενε μόνο ιερός, αφού οι συνελεύσεις των Αθηναίων μεταφέρθηκαν στο Διονυσιακό θέατρο.

Εντύπωση προκαλούν τα μυστηριώδη μπαζωμένα και περιφραγμένα φρεάτια και σπηλαιώματα που βρίσκονται εντός του λόφου Πνύκας. Ενώ δεν αναφέρονται σε καμία αρχαιολογική έρευνα και παραμένει άγνωστο το που οδηγούν και ποία χρήση είχαν κατά την αρχαιότητα. .

Κατά την επικράτηση του χριστιανισμού το μέρος θεωρούταν στοιχειωμένο. Πίστευαν ότι μέσα από τα φρεάτια έβγαιναν καλλικάτζαροι και αρρώστειες. Άλλοι πάλι τα θεωρούσαν ως κατοικίες των νεράιδων και των διαφόρων στοιχειών, γιαυτό και απέφευγαν μετά τη δύση του ηλίου το συγκεκριμένο σημείο.

Πιθανολογείται, ότι αρχικά χρησίμευαν ως ομβροδέκτες του νερού της βροχής. την θεωρία αυτή έρχεται να ενισχύσει το γεγονός ύπαρξης αρχαίας κρήνης στις ρίζες του λόφου Πνύκας